Waar was ik toen ik deze onvergetelijke plaat voor het eerst hoorde:
Zomer 1973. Tegen zessen. Ik step nog wat in onze straat. Zodra de lantarenpalen aangaan eten we gehaktballen, aardappelen en doperwten. Extra fijn. Halverwege onze straat blijf ik staan. Hier woont een leuke donkere meneer. En een aardige donkere mevrouw. Met grote witte tanden die zo wijd naar buiten staan dat haar lach twee keer zo hard klinkt. Het raam staat open. In het huis wordt met trommels muziek gemaakt. Donkere mensen houden van trommels. Dat heb ik op school geleerd. Vanuit het raam hoor ik de donkere meneer schreeuwen: 'Taga taga taga'. En dan hoor ik een trommel die hem nadoet. De meneer is boos. Het moet over en dan goed. 'Taga taga taga'. Hij roept ‘wantoe’ in zijn eigen taal. Dan klinkt er ineens heel veel muziek. Wauw. Hij heeft vast zijn hele familie te logeren.
De muziek is onweerstaanbaar. Ik zet mijn step tegen de heg en maak een dansje op de stoep. Jaloers kijk ik naar binnen, maar ik zie ze niet. Mijn familie speelt geen muziek. Ja, mijn vader, die heeft een elektrisch orgel. Hij drukt altijd eerst de verkeerde toetsen in en dan pas de goede. Je kan er niet op dansen. Mijn vader gaat altijd enorm zweten tijdens het orgelspelen. Hij trekt een gezicht alsof het orgel met veel kracht omhoog wil stijgen en hij het met twee armen op de grond moet houden. Ik wed dat die aardige donkere meneer daar binnen helemaal niet zweet. Die komt uit een warm land en dan ben je wel wat gewend. Ik hoor zijn familie lachen terwijl ze lekker muziek maken. Jaloers sluit ik dansend mijn ogen. Ik zie het ineens helemaal voor mij. Pappa lachend achter het orgel, opa achter een drumstel en tante Bep plukkend aan een basgitaar.
Als ik mijn ogen weer open hangen de donkere meneer en de donkere mevrouw lachend uit het raam. Ze beginnen te klappen. Ik stop meteen met dansen en krijg een rood hoofd. Ik grijp mijn step en ga er zo hard als ik kan vandoor. Oei, de lantarenpalen zijn al aan. Voor straf geen gele vla vanavond.
Home: oorbijter
Hey Oorbijter,
ReplyDeleteLeuke post. Ben ook pas de laatste jaren deze meneer en zn muziek enorm gaan waarderen. Was in die tijd een enorme rock fan, maar de subtiliteit van James Brown's muziek is mega.
Blijft moeilijk om deze mueziek voor een groter publiek te kunnen spelen of horen.
Groeten, een funky-drummer-adept