Tjarda. Zo heet de eigenaar van discotheek Pinguïn Park aan de Westersingel. Het is een kale DeVito met een ietwat ongelukkige uitstraling. Dat komt goed uit, want het is behoorlijk zwelgen in 1986. De stuiptrekkingen van New Wave zijn nog sterk. We dragen zwarte bandplooibroeken, zwarte bretels, zwarte koltruien en zwarte vijfdehands King Louis colbertjes. Elke zaterdagavond drinken we in Pinguïn Park gemixte lichtgevende drankjes uit reageerbuisjes. En wie een uur of twee heeft kan er een supertosti eten, gemaakt door een kleine lieve dame met rondingen die het wachten helemaal goedmaken.
Goed, New Wave. Dat betekent een duistere disco vol puntschoenen met gehurkte danspassen. Een soort vooroverhangen, de armen artistiek langs je lijf laten fladderen en de knieën om en om twee keer ophalen op een syncopische beat. Niet in de maat, dus zelfs mijn beste vriend Eddy kan dansen op New Wave. Het is in deze duistere periode dat het lot mijn zus hard treft. Deze onverwachte gebeurtenis grijpt mij wekenlang naar de keel.
Tot vrijdagnacht, rond een uur of drie. Tjarda staat achter de draaitafels. Melancholiek kijkt hij de club in terwijl The Call uit de boxen jankt. Zijn waterige ogen zoeken de mijne op. We kijken even bij elkaar naar binnen. Eindelijk kan ik huilen.
Home: oorbijter
Geweldig! Dit was een super gave tijd.
ReplyDeleteDanielle Bijloo (Mulder)