Waar ben ik? In het 3e arrondissement van Parijs. Een late zomeravond in ’83. Ik word tegengehouden door drie jongens die een stiletto tegen mijn adamsappel drukken. Dit is zo’n moment dat je hele leven aan je voorbij hoort te flitsen, maar bij mij flitsen alleen auto’s voorbij. Als die jongens er geen einde aan maken, is het mijn rugzak van 23 kilo wel.
Als mitrailleurvuur hoor ik Franse woorden voorbij komen die ik niet herken. Het mes op mijn keel doet mij spontaan in de buidel tasten. Een interrailpas, een tientje en handenvol losgeld. De heren zijn er niet blij mee. Mijn rugzak moet open. Allemachtig wat stinkt mijn was.
Die Franse gasten grabbelen mijn Sony walkman tussen mijn kleren tevoorschijn. Nu gaat het mis. De heren zetten mijn koptelefoon op en niemand minder dan Neil Young schettert in de oren van mijn belager. Aan zijn gezicht te zien vindt hij het niets. Hij pulkt het cassettebandje uit de walkman en met de punt van het mes trekt hij meters lint tevoorschijn. Ik buk voor mijn steelpannetje en na een droge ‘kloink’ valt de jongen met het mes tegen de grond. Dan zijn de overige twee Fransozen aan de beurt. Binnen luttele seconden maken ook zij kennis met het lichtgewicht steelpannetje van warenhuis Ter Meulen van f 16,95 voor f 12,95.
Met hun stiletto draai ik beheerst het lint terug in mijn cassettebandje. De gendarmerie stopt met piepende banden en duwt mij met grof geweld in de politieauto. Kutstad. Are you ready for the country? Yes, yes en nog eens yes.
Home: oorbijter
No comments:
Post a Comment